قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله :
مَنْ دَخَلَ السُّوقَ فَاشْتَرَى تُحْفَةً فَحَمَلَهَا إِلَى عِیَالِهِ کَانَ کَحَامِلِ صَدَقَةٍ إِلَى قَوْمٍ مَحَاوِیجَ وَ لْیَبْدَأْ بِالْإِنَاثِ قَبْلَ الذُّکُورِ فَإِنَّ مَنْ فَرَّحَ ابْنَةً فَکَأَنَّمَا أَعْتَقَ رَقَبَةً مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ مُؤْمِنَةً فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ مَنْ أَقَرَّ بِعَیْنِ ابْنٍ فَکَأَنَّمَا بَکَى مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ بَکَى مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَدْخَلَهُ اللَّهُ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ.
هرکه بازار رود و تحفه و هدیه ای برای اهل و عیالش بخرد اجر کسی را دارد که برای نیازمندان صدقه می برد و باید ابتدا هدیه دختران را بدهد بعد پسران. هرکه دختری را شاد کند، مثل کسی است که بنده مومنی از فرزندان اسماعیل را در راه خدا آزاد کند و هر که به پسری چشم روشنی بدهد مانند آن است که از خوف خداوند گریسته باشد و هر که از خوف خدا بگرید، خداوند او را در بهشت های پر نعمت داخل نماید.
امالی صدوق ص577
- ۹۳/۰۲/۰۷