حضرت سید الشهدا امام حسین علیه السلام :
اعْتَبِرُوا أَیُّهَا النَّاسُ بِمَا وَعَظَ اللَّهُ بِهِ أَوْلِیَاءَهُ مِنْ
سُوءِ ثَنَائِهِ عَلَى الْأَحْبَارِ إِذْ یَقُولُ
لَوْ لا یَنْهاهُمُ الرَّبَّانِیُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ وَ قَالَ لُعِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ بَنِی
إِسْرائِیلَ إِلَى قَوْلِهِ
لَبِئْسَ ما کانُوا یَفْعَلُونَ وَ إِنَّمَا عَابَ اللَّهُ ذَلِکَ عَلَیْهِمْ لِأَنَّهُمْ کَانُوا یَرَوْنَ مِنَ
الظَّلَمَةِ الَّذِینَ بَیْنَ أَظْهُرِهِمُ الْمُنْکَرَ وَ الْفَسَادَ فَلَا
یَنْهَوْنَهُمْ عَنْ ذَلِکَ رَغْبَةً فِیمَا کَانُوا یَنَالُونَ مِنْهُمْ وَ
رَهْبَةً مِمَّا یَحْذَرُونَ وَ اللَّهُ یَقُولُ-
فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ
وَ قَالَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ
أَوْلِیاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ فَبَدَأَ اللَّهُ بِالْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّهْیِ عَنِ الْمُنْکَرِ
فَرِیضَةً مِنْهُ لِعِلْمِهِ بِأَنَّهَا إِذَا أُدِّیَتْ وَ أُقِیمَتِ
اسْتَقَامَتِ الْفَرَائِضُ کُلُّهَا هَیِّنُهَا وَ صَعْبُهَا
اى مردم از پند و اندرزى که خداوند دوستان خود را فرموده وعلمای یهود را سرزنش کرده؛ عبرت گیرید، آنجا که فرماید:
لَوْ لا یَنْهاهُمُ الرَّبَّانِیُّونَ وَ الْأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الْإِثْمَ، ( چرا مربّیان خداپرست و دانشمندان، آنان را از گفتار گناه آلودشان باز نمى دارند؟- مائده:63)، و [در آیه اى دیگر] فرماید: لُعِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ بَنِی إِسْرائِیلَ- إلى قوله: لَبِئْسَ ما کانُوا یَفْعَلُونَ (کسانى از فرزندان اسرائیل (یعقوب) که کافر شدند لعنت شدند . . . آرى، بد بوده است آنچه را که انجام مى دادند.مائده: 78)، و تنها دلیل انتقاد و بدگوئى خداوند از ایشان این بود که آن افراد با اینکه اعمال منکر و ناپسند ستمکاران را مشاهده مى کردند، ولى به جهت بهره اى که از آنان مى بردند و هراسى که از آن بر حذر بودند، در منع و بازداشتن ایشان هیچ قدمى بر نمى داشتند. در حالى که خداوند مىفرماید: فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ یعنى:(شما از مردم مترسید، و از من بترسید -مائده: 44) و نیز فرماید: الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیاءُ بَعْضٍ یَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ ( و مردان و زنان مؤمن دوستان و یاوران یک دیگرند، به کار نیک و پسندیده فرمان مى دهند، و از کار زشت و ناپسند باز مى دارند - توبه: 71)، بنا بر این خداوند به «امر به معروف» و «نهى از منکر» را بعنوان فریضه اى از جانب خودواجب فرمود، چون می دانست که اگر این دو انجام شود ، تمامى واجبات چه آسان و چه مشکلش برپا مى گردد.
تحف العقول ص237
- ۹۲/۰۸/۲۳
ممنون