قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم :
من کان فی طلب العلم کانت الجنة فی طلبه
هرکه در پی علم است بهشت در پی اوست.
میزان الحکمة باب العلم
میلاد امام رئوف حضرت علی بن موسی الرضا علیه السلام بر دوستداران آن حضرت مبارک باد.
قال الرضا علیه السلام :
إِنَّ اللَّهَ یُبْغِضُ الْقِیلَ وَ الْقَالَ وَ إِضَاعَةَ الْمَالِ وَ کَثْرَةَ السُّؤَال
خداوند از جرو بحث کردن ، هدر دادن مال و زیاد درخواست کردن از مردم بدش می آید.
تحف العقول کلمات قصار امام رضا علیه السلام
عبد السّلام بن صالح هروىّ گوید: از امام رضا علیه السّلام شنیدم که چنین می فرمود:
خداوند رحمت کند کسى را که امر ما را زنده کند، عرض کردم: چگونه امر شما را زنده کند؟ حضرت فرمودند: علوم ما را یاد بگیرد و به مردم بیاموزد، زیرا اگر مردم خوبیهای کلام ما را می دانستند از ما پیروى می کردند.
امام صادق علیه السلام : محضر مبارک رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله عرض شد سعد بن معاذ از دنیا رفت، رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله از جا برخاستند و صحابه آن حضرت نیز برخاسته و جنازه سعد را حمل کرده و آن را به مغسل برده روى چهارچوبه درب غسل دادند و وقتى او را حنوط و کفن نموده و روى تخت حملش نمودند رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله جنازه اش را تشییع نمودند، سپس حضرت جانب راست تابوت را یک بار و جانب چپش را بار دیگر گرفتند و جنازه را نقل داده تا به قبر رسیدند، حضرت داخل قبر شدند و او را در لحد گذارده و خشتهاى لحد را روى وى قرار دادند و پیوسته مى فرمودند: سنگ به من دهید، گل دهید تا درز خشتها را مسدود کنم، هنگامى که حضرت از چیدن لحد فارغ شدند و خاک در قبر ریخته و آن را پر نمودند فرمودند: من مى دانم که این قبر به زودى کهنه و فرسوده مى شود ولى خداوند متعال دوست دارد که بنده اش وقتى عملى انجام داد محکم و استوار بجا آورد.
عَلِیٌّ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ:
إِنَّا نَأْمُرُ صِبْیَانَنَا بِالصَّلَاةِ إِذَا کَانُوا بَنِی خَمْسِ سِنِینَ فَمُرُوا صِبْیَانَکُمْ بِالصَّلَاةِ إِذَا کَانُوا بَنِی سَبْعِ سِنِینَ وَ نَحْنُ نَأْمُرُ صِبْیَانَنَا بِالصَّوْمِ إِذَا کَانُوا بَنِی سَبْعِ سِنِینَ بِمَا أَطَاقُوا مِنْ صِیَامِ الْیَوْمِ إِنْ کَانَ إِلَى نِصْفِ النَّهَارِ أَوْ أَکْثَرَ مِنْ ذَلِکَ أَوْ أَقَلَّ فَإِذَا غَلَبَهُمُ الْعَطَشُ وَ الْغَرَثُ أَفْطَرُوا حَتَّى یَتَعَوَّدُوا الصَّوْمَ وَ یُطِیقُوهُ فَمُرُوا صِبْیَانَکُمْ إِذَا کَانُوا بَنِی تِسْعِ سِنِینَ بِالصَّوْمِ مَا اسْتَطَاعُوا مِنْ صِیَامِ الْیَوْمِ فَإِذَا غَلَبَهُمُ الْعَطَشُ أَفْطَرُوا.
امام صادق علیه السلام فرمودند : ما فرزندان خود را در پنج سالگی به نماز امر می کنیم شما هم قرزندان خود را در هفت سالگی به نماز امرکنید. ما فرزندان خود را در هفت سالگی به روزه امرمی کنیم تا بقدر طاقت خود روزه بگیرند تانصف روز یاکمتر یابیشتر اگر عطش یا گرسنگی برآنان غلبه کرد افطار می کنند تا به این ترتیب به روزه عادت کنند شما هم فرزندان خود را در نه سالگی به روزه امر کنید بقدر طاقتشان، اگر عطش برآنان غلبه کرد افطار کنند.
الکافی (ط - الإسلامیة)، ج3، ص: 409
قَالَ الصادق علیه السلام : لَمْ یُسْتَزَدْ فِی مَحْبُوبٍ بِمِثْلِ الشُّکْرِ وَ لَمْ یُسْتَنْقَصْ مِنْ مَکْرُوهٍ بِمِثْلِ الصَّبْرِ.
چیزی چون شکر موجب افزایش دوست داشتنی ها و نعمتها نمی شود و چیزی چون صبر مشکلات را کم نمی کند.
تحف العقول کلمات امام صادق علیه السلام
امام صادق علیه السلام :
یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَوْ أَصْبَحَ لَهُ مَا بَیْنَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ کَانَ ذَلِکَ خَیْراً لَهُ وَ لَوْ أَصْبَحَ مُقَطَّعاً أَعْضَاؤُهُ کَانَ ذَلِکَ خَیْراً لَهُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّ اللَّهَ لَا یَفْعَلُ بِالْمُؤْمِنِ إِلَّا مَا هُوَ خَیْرٌ لَهُ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ لَوْ عَدَلَتِ الدُّنْیَا عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ جَنَاحَ بَعُوضَةٍ مَا سَقَى عَدُوَّهُ مِنْهَا شَرْبَةَ مَاءٍ یَا فُضَیْلَ بْنَ یَسَارٍ إِنَّهُ مَنْ کَانَ هَمُّهُ هَمّاً وَاحِداً کَفَاهُ اللَّهُ هَمَّهُ وَ مَنْ کَانَ هَمُّهُ فِی کُلِّ وَادٍ لَمْ یُبَالِ اللَّهُ بِأَیِّ وَادٍ هَلَک.
امام صادق علیه السلام فرمودند :
ای فضیل بن یسار اگرآنچه درشرق و غرب عالم است مال مومن شود برای اوخیر است و اگراعضای او قطعه قطعه شود بازهم برای او خیر است چراکه خداوند برای مومن جز آنچه خیر اوست پیش نمی آورد.
ای فضیل اگردنیا به اندازه بال مگسی نزد خداوند ارزش داشت جرعه آبی از آن به دشمنش نمی داد.
ای فضیل هرکه همتش واحد باشد (در پی انجام وظیفه بندگی در برابر خدای متعال باشد) خداوند اورا کفایت کند اما هرکه در هر وادی سرگردان است خداوند اهمیت نمی دهد در کدام وادی هلاک شود.
الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج2 ؛ ص246