دیدار فرزدق با امام حسین علیه السلام

از فرزدق شاعر روایت شده که گفت : در سال شصت هجرى به همراه مادرم براى بجا آوردن حج به مکه می رفتم، پس همچنان که مهار شتر او را بدست داشتم و در حرم (حدود مکه که حرم نامیده می شود) وارد می شدم ، حسین بن على علیه السلام را دیدار کردم که با شمشیر و اسلحه از مکه بیرون می رود، پرسیدم این قطار شتر از کیست؟ گفتند: از حسین بن على علیهما السّلام است، پس بنزد آن حضرت آمده سلام کرده گفتم: خداوند خواسته و آرزویت را در آنچه می خواهى روا سازد، پدر و مادرم بفدایت اى فرزند رسول خدا چه چیز تو را بشتاب واداشت که از انجام حج دست باز دارى؟ فرمود: اگر شتاب نمی کردم گرفتار می شدم، سپس بمن فرمود: تو کیستى؟ عرض کردم: مردى از عرب هستم و بخدا سوگند بیش از این من نپرسید آنگاه فرمود: مرا از مردمى که در پشت سر دارى (مردم عراق) آگاه کن . عرض کردم : از مرد آگاهى‏ پرسیدى ؛ دلهاى مردم با شما است ولى شمشیرهاشان با دشمنان شما و قضا از آسمان فرود آید و خدا آنچه خواهد به انجام رساند. فرمود: راست گفتى کار بدست خدا است و هر روزى در کاری است، پس اگر قضا  بدان چه ما می خواهیم و بدان خوشنودیم ، فرود آمد پس خداى را بر نعمتهایش سپاس گوئیم و او خود توان شکرگزاری اش را عنایت کند، و اگر بر دلخواه ما نشد آن کس که نیتش حق باشد و پرهیزکارى پیشه کند، دور نشود. من گفتم: آرى چنین است. خداوند تو را بآنچه دوست دارى برساند و از آنچه بیم آن دارى بر کفایت کند.

و من پرسشهائى از نذر و مناسک حج از آن حضرت کردم و ایشان پاسخ داد. آنگاه اسب خود را براه انداخت و فرمود: السلام علیک و از همدیگر جدا شدیم.

فَرُوِیَ عَنِ الْفَرَزْدَقِ الشَّاعِرِ أَنَّهُ قَالَ: حَجَجْتُ‏ بِأُمِّی‏ فِی سَنَةِ سِتِّینَ فَبَیْنَا أَنَا أَسُوقُ بَعِیرَهَا حِینَ دَخَلْتُ الْحَرَمَ إِذْ لَقِیتُ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع خَارِجاً مِنْ مَکَّةَ مَعَهُ أَسْیَافُهُ وَ تِرَاسُهُ‏ فَقُلْتُ لِمَنْ هَذَا الْقِطَارُ فَقِیلَ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ فَأَتَیْتُهُ فَسَلَّمْتُ عَلَیْهِ وَ قُلْتُ لَهُ أَعْطَاکَ اللَّهُ سُؤْلَکَ وَ أَمَلَکَ فِیمَا تُحِبُّ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا أَعْجَلَکَ عَنِ الْحَجِّ فَقَالَ لَوْ لَمْ أَعْجَلْ لَأُخِذْتُ ثُمَّ قَالَ لِی مَنْ أَنْتَ قُلْتُ امْرُؤٌ مِنَ الْعَرَبِ فَلَا وَ اللَّهِ مَا فَتَّشَنِی عَنْ أَکْثَرَ مِنْ ذَلِکَ ثُمَّ قَالَ لِی أَخْبِرْنِی عَنِ النَّاسِ خَلْفَکَ فَقُلْتُ الْخَبِیرَ سَأَلْتَ قُلُوبُ النَّاسِ مَعَکَ وَ أَسْیَافُهُمْ عَلَیْکَ وَ الْقَضَاءُ یَنْزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ اللَّهُ‏ یَفْعَلُ ما یَشاءُ  فَقَالَ صَدَقْتَ‏ لِلَّهِ الْأَمْرُ وَ کُلَّ یَوْمٍ‏ رَبُّنَا هُوَ فِی شَأْنٍ‏ إِنْ نَزَلَ الْقَضَاءُ بِمَا نُحِبُّ فَنَحْمَدُ اللَّهَ عَلَى نَعْمَائِهِ وَ هُوَ الْمُسْتَعَانُ عَلَى أَدَاءِ الشُّکْرِ وَ إِنْ حَالَ الْقَضَاءُ دُونَ الرَّجَاءِ فَلَمْ یَبْعُدْ مَنْ کَانَ الْحَقُّ نِیَّتَهُ وَ التَّقْوَى سَرِیرَتَهُ فَقُلْتُ لَهُ أَجَلْ بَلَغَکَ اللَّهُ مَا تُحِبُّ وَ کَفَاکَ مَا تَحْذَرُ وَ سَأَلْتُهُ‏ عَنْ أَشْیَاءَ مِنْ نُذُورٍ وَ مَنَاسِکَ فَأَخْبَرَنِی بِهَا وَ حَرَّکَ رَاحِلَتَهُ وَ قَالَ السَّلَامُ عَلَیْکَ ثُمَّ افْتَرَقْنَا

ارشاد مفید ج 2 ص 67