موعظه

وَ قَالَ علیه السلام‏ لِرَجُلٍ سَأَلَهُ أَنْ یَعِظَهُ لَا تَکُنْ مِمَّنْ یَرْجُو الْآخِرَةَ بِغَیْرِ عَمَلٍ وَ یُرَجِّی التَّوْبَةَ بِطُولِ الْأَمَلِ یَقُولُ‏ فِی‏ الدُّنْیَا بِقَوْلِ‏ الزَّاهِدِینَ‏ وَ یَعْمَلُ‏ فِیهَا بِعَمَلِ‏ الرَّاغِبِینَ‏ إِنْ أُعْطِیَ مِنْهَا لَمْ یَشْبَعْ وَ إِنْ مُنِعَ مِنْهَا لَمْ یَقْنَعْ یَعْجِزُ عَنْ شُکْرِ مَا أُوتِیَ وَ یَبْتَغِی الزِّیَادَةَ فِیمَا بَقِیَ یَنْهَى وَ لَا یَنْتَهِی وَ یَأْمُرُ بِمَا لَا یَأْتِی یُحِبُّ الصَّالِحِینَ وَ لَا یَعْمَلُ عَمَلَهُمْ وَ یُبْغِضُ الْمُذْنِبِینَ وَ هُوَ أَحَدُهُم‏...

نهج البلاغة حکمت 150

شخصی از امیرالمومنین علیه السلام خواست اورا موعظه کند امام فرمود:

همچون کسی نباش که بدون عمل، امید به آخرت دارد و توبه را با آرزوهای دراز به تأخیر می اندازد. درباره دنیا مثل زاهدان سخن می گوید؛ اما در رفتار مانند دلدادگان به دنیاست. اگر از دنیا به او داده شود سیر نمی شود و اگر از آن محروم شود قناعت نمی کند. نسبت به آنچه به او داده شده شکرگزار نیست و انتظار بیشتر را دارد. دیگران را نهی می کند اما خود نهی پذیر نیست. صالحان را دوست دارد اما رفتار آنها را ندارد، گناهکاران را ناخوش می دارد اما خود یکی از آنهاست...