ملاقات پیرمرد با امام باقر علیه السلام

حکم بن عُتیبه می گوید روزی نزد امام باقر علیه السلام بودم و منزل پر از جمعیت بود که پیرمردی عصا بدست دم در آمد و گفت سلامٌ علیک یابن رسول الله و رحمة الله و برکاته و بعد ساکت شد. امام علیه السلام جواب او را داد: و علیک السلام و رحمة الله و برکاته. سپس پیرمرد رو به جمعیت کرد و گفت السلام علیکم و مردم هم پاسخش را دادند. بعد از آن رو به امام باقر علیه السلام نمود و عرض کرد یابن رسول الله فدای شما شوم اجازه بده نزدیکتر بیایم به خدا قسم که من شما را دوست دارم و دوستداران شما را نیز دوست دارم. به خدا قسم این دوست داشتن من نسبت به شما و محبین شما از روی طمع در دنیا نیست. من دشمنان شما را دشمن می دارم و از ایشان برائت می جویم و به خدا قسم این دشمنی و برائت من از ایشان نه از آن جهت است که جنایتی بر من روا داشته باشند. به خدا قسم من حلال شما را حلال می دانم و حرام شما را حرام  و منتظر امر فرج شما هستم. فدایت شوم آیا چیزی برای من امید دارید؟

امام فرمود نزدیک بیا نزدیک بیا! تا اینکه او را نزد خویش نشانید. سپس فرمود مردی نزد پدرم علی بن حسین علیهماالسلام آمد و شبیه آنچه تو پرسیدی از او پرسید. پدرم به او فرمود اگر از  دنیا بروی بر رسول خدا و علی و حسن و حسین و علی بن حسین (علیهم السلام) وارد می شوی، قلبت آرام و سینه ات خنک می شود و چشمانت روشن می گردد، با روح و ریحان از جانب کرام الکاتبین استقبال می شوی در حالیکه جان به گلو رسیده است و اگر زنده بمانی چیزی می بینی که خداوند چشم تو را به آن روشن کند و من همراه شما در بالاترین درجات بهشت خواهم بود. پیرمردگفت یااباجعفر چه فرمودید؟! امام دوباره کلامش را تکرار فرمود. پیرمردگفت الله اکبر! اگر من بمیرم بر رسول خدا و علی و حسن و حسین و علی بن حسین (علیهم السلام) وارد می شوم ، چشمم روشن می گردد، قلبم آرام و سینه ام خنک می شود و با روح و ریحان از جانب کرام الکاتبین استقبال می شوم در حالیکه جان به گلو رسیده است و  اگر زنده بمانم چیزی می بینم که خداوند چشم مرا به آن روشن کند و من همراه شما در بالاترین درجات بهشت خواهم بود؟!

سپس پیرمرد شروع کرد به های های گریه کردن  تا آنکه نقش زمین شد، مردم هم که حال اورا دیدند شروع کردند به صدای بلند گریه کردن. امام علیه السلام به او رو کرد و باانگشتان خود اشکها را از چشمانش پاک کرد. پیرمردسرش را بلند کرد و به امام باقر علیه السلام عرض کرد یابن رسول الله، فدای تو شوم! دستت را به من بده  پس دست امام را گرفت آنرا بوسید و بر چشمان و گونه اش گذاشت بعد دست امام را بر سینه خود نهاد. پس از آن برخواست و خداحافظی کرد در حالیکه او می رفت امام به او نگاه می کرد سپس امام رو به جمعیت کرد و فرمود هر که دوست دارد به یکی از اهل بهشت نگاه کند به این شخص بنگرد.

حکم بن عُتیبه می گوید دیگر هرگز مجلسی مثل آن مجلس ندیدم!

                                                                              الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج‏8 ؛ ص76

عَنِ الْحَکَمِ بْنِ عُتَیْبَةَ قَالَ: بَیْنَا أَنَا مَعَ‏ أَبِی‏ جَعْفَرٍ علیه السلام وَ الْبَیْتُ ...غَاصٌّ بِأَهْلِهِ إِذْ أَقْبَلَ شَیْخٌ یَتَوَکَّأُ عَلَى عَنَزَةٍ لَهُ‏ حَتَّى وَقَفَ عَلَى بَابِ الْبَیْتِ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ ثُمَّ سَکَتَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ عَلَیْکَ السَّلَامُ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ ثُمَّ أَقْبَلَ الشَّیْخُ بِوَجْهِهِ عَلَى أَهْلِ الْبَیْتِ وَ قَالَ السَّلَامُ عَلَیْکُمْ ثُمَّ سَکَتَ حَتَّى أَجَابَهُ الْقَوْمُ جَمِیعاً وَ رَدُّوا عَلَیْهِ السَّلَامَ ثُمَّ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع ثُمَّ قَالَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَدْنِنِی مِنْکَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ فَوَ اللَّهِ إِنِّی لَأُحِبُّکُمْ وَ أُحِبُّ مَنْ یُحِبُّکُمْ وَ وَ اللَّهِ مَا أُحِبُّکُمْ وَ أُحِبُّ مَنْ یُحِبُّکُمْ لِطَمَعٍ فِی دُنْیَا إِنِّی لَأُبْغِضُ عَدُوَّکُمْ وَ أَبْرَأُ مِنْهُ وَ وَ اللَّهِ مَا أُبْغِضُهُ وَ أَبْرَأُ مِنْهُ لِوَتْرٍ کَانَ‏ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ وَ اللَّهِ إِنِّی لَأُحِلُّ حَلَالَکُمْ وَ أُحَرِّمُ حَرَامَکُمْ وَ أَنْتَظِرُ أَمْرَکُمْ فَهَلْ تَرْجُو لِی جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِلَیَّ إِلَیَّ حَتَّى أَقْعَدَهُ إِلَى جَنْبِهِ ثُمَّ قَالَ أَیُّهَا الشَّیْخُ إِنَّ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع أَتَاهُ رَجُلٌ فَسَأَلَهُ عَنْ مِثْلِ الَّذِی سَأَلْتَنِی عَنْهُ فَقَالَ لَهُ أَبِی ع إِنْ تَمُتْ تَرِدُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلَى عَلِیٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ یَثْلَجُ قَلْبُکَ وَ یَبْرُدُ فُؤَادُکَ وَ تَقَرُّ عَیْنُکَ وَ تُسْتَقْبَلُ بِالرَّوْحِ وَ الرَّیْحَانِ مَعَ الْکِرَامِ الْکَاتِبِینَ لَوْ قَدْ بَلَغَتْ نَفْسُکَ هَاهُنَا وَ أَهْوَى بِیَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ وَ إِنْ تَعِشْ تَرَى مَا یُقِرُّ اللَّهُ بِهِ عَیْنَکَ وَ تَکُونُ مَعَنَا فِی السَّنَامِ الْأَعْلَى فَقَالَ الشَّیْخُ کَیْفَ قُلْتَ یَا أَبَا جَعْفَرٍ فَأَعَادَ عَلَیْهِ الْکَلَامَ فَقَالَ الشَّیْخُ اللَّهُ أَکْبَرُ یَا أَبَا جَعْفَرٍ إِنْ أَنَا مِتُّ أَرِدُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلَى عَلِیٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع وَ تَقَرُّ عَیْنِی وَ یَثْلَجُ قَلْبِی وَ یَبْرُدُ فُؤَادِی وَ أُسْتَقْبَلُ بِالرَّوْحِ وَ الرَّیْحَانِ مَعَ الْکِرَامِ الْکَاتِبِینَ لَوْ قَدْ بَلَغَتْ نَفْسِی إِلَى هَاهُنَا وَ إِنْ أَعِشْ أَرَى مَا یُقِرُّ اللَّهُ بِهِ عَیْنِی فَأَکُونُ مَعَکُمْ فِی السَّنَامِ الْأَعْلَى ثُمَّ أَقْبَلَ الشَّیْخُ یَنْتَحِبُ یَنْشِجُ‏ هَا هَا هَا حَتَّى لَصِقَ بِالْأَرْضِ وَ أَقْبَلَ أَهْلُ الْبَیْتِ یَنْتَحِبُونَ وَ یَنْشِجُونَ لِمَا یَرَوْنَ مِنْ حَالِ الشَّیْخِ وَ أَقْبَلَ أَبُو جَعْفَرٍ ع یَمْسَحُ بِإِصْبَعِهِ الدُّمُوعَ مِنْ حَمَالِیقِ عَیْنَیْهِ وَ یَنْفُضُهَا ثُمَّ رَفَعَ الشَّیْخُ رَأْسَهُ فَقَالَ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ نَاوِلْنِی یَدَکَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ فَنَاوَلَهُ یَدَهُ فَقَبَّلَهَا وَ وَضَعَهَا عَلَى عَیْنَیْهِ وَ خَدِّهِ ثُمَّ حَسَرَ عَنْ بَطْنِهِ‏ وَ صَدْرِهِ ثُمَّ قَامَ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَیْکُمْ- وَ أَقْبَلَ أَبُو جَعْفَرٍ ع یَنْظُرُ فِی قَفَاهُ وَ هُوَ مُدْبِرٌ ثُمَّ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى الْقَوْمِ فَقَالَ مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَنْظُرَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَلْیَنْظُرْ إِلَى هَذَا فَقَالَ الْحَکَمُ بْنُ عُتَیْبَةَ لَمْ أَرَ مَأْتَماً قَطُّ یُشْبِهُ ذَلِکَ الْمَجْلِسَ.